Verslaafd en knock-out op mijn keukenvloer

Daar lag ze dan, een jonge vrouw van ongeveer 25 jaar oud, verslaafd, dakloos en buiten bewustzijn op mijn keukenvloer, terwijl we wachtten op een ambulance.

Ze had mijn dochters ’s avonds laat voorzichtig aangesproken tijdens het uitlaten van de honden. Of zij haar ouders wilden bellen, omdat ze geen telefoon had en geen slaapplek. Mijn kinderen kwamen om mijn hulp vragen, want wat moesten ze nu met deze wanhopige vrouw doen? In haar trillende handen hield ze een doorzichtige zak met kleding vast, en onder haar jas droeg ze een donkerblauwe, vormeloze broek. Later bleek dat ze net was vrijgelaten en kleding van het politiebureau droeg voor zelfmoordpreventie.

Het minste dat ik kon bieden

Na telefonisch kort met haar ouders te hebben gesproken, begreep ik dat ze daar niet welkom was. Hun stemmen waren vol verdriet, maar ook vastberaden. Dit had duidelijk een langdurige geschiedenis. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om haar zomaar in de kou te laten staan. “Kom binnen om iets te drinken en te eten,” dat was het minste wat ik kon bieden. Terwijl mijn dochters de politie belden om opvang voor haar te regelen, werd al snel duidelijk dat ze nergens meer welkom was – niet bij haar ouders, niet bij verschillende nachtopvangcentra en ook niet bij ons. Door haar gedrag had ze het systeem tegen zich laten werken.

Tussen de telefoontjes door bedacht ik me dat het aanbieden van eten, drinken en een ritje naar de opvang slechts een druppel hulp was in vergelijking met wat ze werkelijk nodig had. Hoeveel leed kan iemand zichzelf aandoen? Hoeveel pijn heb je nodig om te willen veranderen? Haar herhaaldelijke drugsgebruik, verkrachting en mishandeling hadden haar gevoel en eigenwaarde afgestompt, ver verwijderd van het besef hoe ze zichzelf kon helpen.

Nergens welkom

De reactie van de politie en opvangcentra stond in schril contrast met de ogenschijnlijk breekbare vrouw aan mijn keukentafel. Ze was vriendelijk en openhartig over haar situatie en ervaringen van de afgelopen jaren. Ze kroelde met de honden en waardeerde de kop koffie en boterhammen. Maar tijdens het eten van de tweede boterham veranderde haar gedrag plotseling. Ze at steeds dierlijker en ineens bekroop me de gedachte dat ze misschien een overdosis had genomen.

Binnen enkele minuten was ze volledig van de wereld en hing kokhalzend over de keukentafel. We belden snel een ambulance. Volgens de instructies van de 112-telefoniste haalden we een AED en legden haar op de keukenvloer, haar nek ondersteunend om verstikking te voorkomen als ze moest overgeven.

Mijn hart ging uit naar dit jonge mens – want eigenlijk was ze nog steeds een kind. Ondanks haar leeftijd was ze niet in staat zichzelf te helpen als een volwassene. Haar opstandige, niet gehoorde kinderdeel had zelfs voor elkaar gekregen dat niemand, zelfs de instanties, haar op dat moment wilden helpen.

Haar pad, haar uitdaging

Het ambulancepersoneel was gelukkig veel bedrevener dan wij. Ze kregen haar snel bij bewustzijn met een flinke oorpor en helaas kenden ook zij haar al van eerdere incidenten. Ik heb geen idee hoe haar nacht eruit heeft gezien en de komende koude en natte dagen en nachten zullen zeker een uitdaging zijn. Het brak ons hart, maar na overleg concludeerden we dat ook wij haar niet konden helpen. Het is haar pad en haar uitdaging.

In mijn praktijk help ik mensen met fysieke – en emotionele pijn en geef dan mee: ‘Bewustzijn is de eerste stap,’ maar wat als iemands ‘onbewustzijn’, door alle ellende, het enige is wat hen staande houdt? Vaak zijn we niet bewust van deze onbewuste pijn, maar het zorgt er wel voor dat jouw energie niet vrijelijk kan stromen. Je gaat uit verbinding en dat beïnvloed je privé- en zakelijke leven. Met acupunctuur, coaching en (emotional release) massage ondersteun ik mensen bij het (her)erkennen van hun pijn, zodat deze in bewustzijn kan transformeren naar zelfliefde. Vanuit daar kun je groeien en weer in je kracht komen staan.

Verslaving

Een verslaving maakt het heel moeilijk om van onbewust-zijn, naar bewust-zijn te gaan. Vooral als je nog gebruikt, staat alles in het lichaam op overleven en de volgende verlichting die je in staat stelt om je tijdelijk te dissociëren van de pijn die het kindsdeel in het volwassen lichaam ervaart. Ik wil hier nog zoveel meer over leren. Ik weet niet hoe het trauma van een ander eruitziet, ik kan alleen in liefde hulp aanbieden en proberen om dit zonder oordeel te doen.

Als iemand tips heeft over waar verslaafden in Breda en omgeving terechtkunnen, mensen die nergens meer welkom zijn, dan hoor ik dat graag. Misschien kan ik die kennis in de toekomst voor anderen gebruiken. De volgende keer zal ik vermoedelijk toch weer iemand binnen uitnodigen voor iets te eten en drinken.